Tajemnicza historia w Styles

Nie ulega wątpliwości, że Agatha Christie to niekwestionowana królowa kryminałów. Jej twórczość jest jednak dość specyficzna, ponieważ powstała w innym wieku, niż ten, w którym obecnie żyjemy, więc jej powieści różnią się od tych, które zalewają aktualny rynek wydawniczy. Ja jednak uważam, że każdy wielbiciel gatunku, prędzej czy później powinien jednak zapoznać się z dziedzictwem Christie.

Swoją przygodę z książkami Agathy rozpoczęłam, będąc jeszcze nastolatką, a moją pierwszą przeczytaną książką było "Morderstwo w Orient Expressie". Jednak dzisiaj przychodzę do Was z recenzją jej powieściowego debiutu, czyli "Tajemniczej historii w Styles".

Muszę przyznać, że kiedyś miałam już okazję czytać tę książkę, ale kiedy odkryłam te piękne jubileuszowe wydania, nie mogłam się oprzeć i stwierdziłam, że muszę uzbierać całą kolekcję, a co za tym idzie, zrobić sobie reread tych, które czytałam kilkanaście lat temu. Postanowiłam więc zacząć od tej, w której osobliwy detektyw Hercules Poirot pojawia się po raz pierwszy.

I chociaż niewątpliwie "Tajemnicza historia w Styles" nie należy do grona moich ulubionych książek autorstwa Christie, myślę, że trzeba zapoznać się z jej debiutem, aby zrozumieć fenomen jej twórczości oraz zaobserwować progres, jaki poczyniła na przestrzeni lat, przez które tworzyła.

W swoim powieściowym debiucie autorka zabiera nas do starej angielskiej posiadłości mieszczącej się w hrabstwie Essex, gdzie miejsce ma tajemnicze morderstwo. Otóż pewnej nocy Emilia Inglethorp umiera w tajemniczych okolicznościach. Czy była to śmierć z przyczyn naturalnych, czy jednak ktoś pomógł staruszce opuścić ziemski padół? Tego będzie próbował dowieść Herkules Poirot, który zostanie poproszony o przyjrzenie się sprawie przez przebywającego w posiadłości — Arthura Hastingsa.

Największym plusem tej historii nie jest to, jak autorka kręci, co chwile rzucając podejrzenie na kogoś innego, ale sama postać Herkulesa, który bez pomocy dostępnej w dzisiejszych czasach technologii potrafi zdobyć i przeanalizować materiał dowodowy w taki sposób, aby bezbłędnie wskazać mordercę.

Jeżeli natomiast miałabym wskazać to, co najmniej podobało mi się w tej publikacji, to niestety, ale muszę przyznać, że była to postać Hastingsa, który był narratorem całej historii i okropnie mnie w tej roli irytował.

A jakie są Wasze doświadczenia z lekturą książek Agathy Christie? Lubicie, czy uważacie je za przereklamowane?

Nie ulega wątpliwości, że Agatha Christie to niekwestionowana królowa kryminałów. Jej twórczość jest jednak dość specyficzna, ponieważ powstała w innym wieku, niż ten, w którym obecnie żyjemy, więc jej powieści różnią się od tych, które zalewają aktualny rynek wydawniczy. Ja jednak uważam, że każdy wielbiciel gatunku, prędzej czy później powinien jednak zapoznać się z...

Lubię co jakiś czas sięgnąć po coś Aghaty Chrstie - wiadomo- dobry kryminał nie jest zły! Ostatnimi czasy wybieram te tytuły, w których pojawia się Hercules Poirot, tak było i tym razem.

Hastings zostaje zaproszony przez przyjaciela do Styles, aby tam spędził urlop zdrowotny. Niedane było mu jednak zbyt długo cieszyć się sielską atmosferą tego miejsca, gdyż krótko po jego przyjeździe nestorka rodu zostaje otruta. Nie ma wątpliwość, że zbrodni dopuścił się któryś z domowników. Tak się złożyło, że w sąsiedztwie przebywa dobry znajomy Hastingsa, detektyw Hercules Poirot. Na prośbę pasierba zamordowanej, Mały Belg prowadzi śledztwo, w trakcie którego udaje mu się ustalić, kto dopuścił się tej okropnej zbrodni. Jednak sporo się zadzieje, zanim Poirot odkryje wszystkie karty.

Książkę czytało się, jak prawie wszystko spod pióra autorki, szybko. Tajemnica wciąga i jak niemal zawsze, prawie do samego końca nie potrafiłam rozgryźć o co chodzi. Jeśli macie ochotę na odrobinę klasyki w wydaniu kryminalnym, śmiało czytajcie!

Lubię co jakiś czas sięgnąć po coś Aghaty Chrstie - wiadomo- dobry kryminał nie jest zły! Ostatnimi czasy wybieram te tytuły, w których pojawia się Hercules Poirot, tak było i tym razem.

Hastings zostaje zaproszony przez przyjaciela do Styles, aby tam spędził urlop zdrowotny. Niedane było mu jednak zbyt długo cieszyć się sielską atmosferą tego miejsca, gdyż krótko po...

Często wracam do niej myślami, bardzo wciągająca i ciekawie napisana.

Często wracam do niej myślami, bardzo wciągająca i ciekawie napisana.

Fajny klimat starej angielskiej posiadłości, misternie utkana historia, mnóstwo poszlak, rosnąca liczba podejrzanych, nieoczekiwane zwroty akcji skutkujące tym, że zakończenie jest zaskakujące i trudne do przewidzenia. Świetnie się bawiłam podczas słuchania.

Fajny klimat starej angielskiej posiadłości, misternie utkana historia, mnóstwo poszlak, rosnąca liczba podejrzanych, nieoczekiwane zwroty akcji skutkujące tym, że zakończenie jest zaskakujące i trudne do przewidzenia. Świetnie się bawiłam podczas słuchania.

No i w końcu zaczęłam tak jak trzeba, od pierwszej części. Hekules jest tu jeszcze taki trochę wycofany, nie gra głównej roli, ale czuć już potencjał. Sama historia mocno zakręcona, poplątana, czyta się jednak przyjemnie.

No i w końcu zaczęłam tak jak trzeba, od pierwszej części. Hekules jest tu jeszcze taki trochę wycofany, nie gra głównej roli, ale czuć już potencjał. Sama historia mocno zakręcona, poplątana, czyta się jednak przyjemnie.

Kto zamordował bogatą właścicielkę posiadłości w Styles? Czy to możliwe, że ktoś potrafi być tak chciwy by zamordował? A może przyczynaezy gdzie indziej? Hastings razem z Herculesem Poirot chcą dowiedzieć się prawdy i krok po kroku dochodzą do nowych faktów..

Kto zamordował bogatą właścicielkę posiadłości w Styles? Czy to możliwe, że ktoś potrafi być tak chciwy by zamordował? A może przyczynaezy gdzie indziej? Hastings razem z Herculesem Poirot chcą dowiedzieć się prawdy i krok po kroku dochodzą do nowych faktów..

Naprawdę fajnie jest sobie wrócić do takich kryminałów spod pióra Agathy Christie.

Naprawdę fajnie jest sobie wrócić do takich kryminałów spod pióra Agathy Christie.

Postanowiłam swój powrót do Christie zacząć od jej pierwszej powieści. Mordercy nie zgadłam, acz okład na moją dumę stanowi, że poprawnie rozszyfrowałam jedną ze wskazówek. I że badacze Christie zauważają, że w swoich pierwszych powieściach cierpiała na tę samą przypadłość, co cała twórczość Conan Doyle'a, tj. nadmiar przeczących sobie poszlak. Niemniej, dobrze się bawiłam, próbując rozwiązać zagadkę razem z Poirotem.

Ogólnie widać tu grę z konwencją ustaloną przez Conan Doyle'a. Hastings to bardziej parodia Watsona niż hołd dla tej postaci (parodia nieco nadużywana w narracji, muszę przyznać, bo chwilami miałam już nieco dosyć jego głupoty),a ekscentryzm i zagrywki Poirota są opisywane z pewnym przymknięciem oka. W przypadku Christie nie mogę zgadywać mordercy na zasadzie znajomości konwencji, jak z domestic thrillerami, więc myślę, że w najbliższym czasie poczytam sobie trochę więcej jej książek. By zmusić szare komórki do pracy, jak mawia Hercules Poirot

Postanowiłam swój powrót do Christie zacząć od jej pierwszej powieści. Mordercy nie zgadłam, acz okład na moją dumę stanowi, że poprawnie rozszyfrowałam jedną ze wskazówek. I że badacze Christie zauważają, że w swoich pierwszych powieściach cierpiała na tę samą przypadłość, co cała twórczość Conan Doyle'a, tj. nadmiar przeczących sobie poszlak. Niemniej, dobrze się bawiłam,...

Całkiem fajna historia. Dosyć ciekawa, ale z racji tego, że ją słuchałam to nie mogłam się w nią wgryźć tak, jak bym tego chciała. Mimo wszystko Poirot mnie nie zawodzi i kocham go całym sercem.

Całkiem fajna historia. Dosyć ciekawa, ale z racji tego, że ją słuchałam to nie mogłam się w nią wgryźć tak, jak bym tego chciała. Mimo wszystko Poirot mnie nie zawodzi i kocham go całym sercem.

Ja należę do wąskiego grona osób, którym wyjątkowo podoba się motyw otrucia. Ciężko napisać wciągającą historię z tym tematem, jednak we wspaniały sposób opisała to w swojej pierwszej książce słynna Agatha Christie.

Historia została opowiedziana z perspektywy kapitana Hastingsa, który chciałby być detektywem tak dobrym jak sławny Herkules Poirot. Tyle, że mały belg jest zawsze sprytniejszy i szybszy od swojego przyjaciela. Albowiem Poirot to detektyw z umysłem doskonałym; jest sprytny niczym lis, widzi to czego nie zauważają inni i ma oczy dookoła głowy.

Ciężko domyślić się zakończenia książki, co staje się potem pewnym znakiem rozpoznawczym autorki. Za każdym razem gdy myślimy wraz z Hastingsem, że jesteśmy blisko rozwiązania zagadki, okazuje się, że Herkules Poirot już spogląda na tą sprawę zdecydowanie inaczej i jest coraz bliżej odkrycia winowajcy.

W książce pojawia się motyw rozprawy sądowej, która toczy się w czasie równoległym do rozwiązywania zagadki przez słynnego belgijskiego detektywa.

W tym doskonałym debiucie autorki próbujemy rozwiązać zagadkę otrucia właścicielki posiadłości Styles Court. Na miejscu zdarzenia było wiele potencjalnych sprawców, zarówno z bliskiego otoczenia staruszki jak i tego nieco dalszego. Kto dopuścił się zbrodni? Jaki był motyw sprawcy? W czym jeszcze pomoże bohaterom rozsławiony na cały świat wspaniały detektyw?

Jeśli miałabym się do czegoś przyczepić, to nigdy nie nauczę się zapamiętywać tych skomplikowanych brytyjskich nazwisk jakie pojawiają się w książkach autorki.

Mogę Wam jednak zapewnić, że książki Agathy Christie dostarczą Wam niezapomnianych przeżyć i masę wciągającej rozrywki. Ja od razu sięgam po kolejną książkę opowiadającą historię Herkulesa Poirota.

Ja należę do wąskiego grona osób, którym wyjątkowo podoba się motyw otrucia. Ciężko napisać wciągającą historię z tym tematem, jednak we wspaniały sposób opisała to w swojej pierwszej książce słynna Agatha Christie.

Historia została opowiedziana z perspektywy kapitana Hastingsa, który chciałby być detektywem tak dobrym jak sławny Herkules Poirot. Tyle, że mały belg jest...